Het is 4:05 uur. Ik ben wakker en voel me onrustig. Ik ben druk in mijn hoofd. Ik volg mijn innerlijke beweging en ga mijn bed uit. Dat heb ik soms. Ik verzet me er niet meer tegen. Mijn hart is geraakt en mijn hoofd wil er aandacht aan besteden. Ik maak er ruimte voor. Ik schrijf het van me af.
Ik voel me onrustig over de ontwikkelingen in de wereld. Een president in Amerika met narcistische en fascistische trekken en een té populaire kopie van hem in Nederland. Waarom deze ontwikkeling? Regeren vanuit angst en andere minder maken kan toch nooit goed zijn? Dat hebben we toch wel geleerd? Waar is de liefde gebleven? Zo’n machtspositie geeft zoveel angst en onveiligheid. Het voelt als een niet te stoppen beweging. Ik wil weer controle hebben over mijn angst en onzekerheid. Als een soort draaikolk blijven mijn gedachten mijn zorgen voeden.
Ik werk om mensen weer liefde te laten voelen voor zichzelf en voor anderen. Het omgekeerde van wat ik deze nieuwkomers zie doen. Het grijpt me weer aan en ik voel de trek om erin meesleept te worden. Kan ik dit gevoel van angst ook weer loslaten? Kan ik een onderscheid maken tussen reëele en gevoede angst? De kunst is om mezelf te laten raken zonder mezelf kwijt te raken. Maar hoe?
Een cliënt komt in mijn gedachten op. Zij is een hooggevoelige vrouw die met dezelfde vraag kwam. Zij heeft moeite om onderscheid te maken welk gevoel van haar is of van een partner. Ze leeft als het ware meerdere levens. Dat geeft haar onrust, drukte in haar hoofd, een kwetsbaar hart en spanning in haar lijf. Ze voelt geen ruimte en is snel geërgerd. Alles komt bij haar binnen en er gaat niet veel naar buiten. Behalve wanneer ze op het podium staat en zingt. Dan staat ze in haar kracht. Ze is dan meer gericht op zichzelf en minder op de buitenwereld. Dat is het antwoord.
De angst die ik voel maakt me duidelijk wat ik belangrijk vind en wat ik niet wil verliezen: respect, vrijheid en gelijkwaardigheid. Ik kan deze angst omzetten naar iets positiefs en mijn boodschap van liefde, lef en luchtigheid nog steviger de wereld in brengen. Als ik iets heb geleerd in het leven is om negatieve emoties en ongelukkige gevoelens toe te laten. Het is belangrijk om het vooral wél te voelen en je er niet voor af te sluiten.
Hoe moeilijk dat is zag ik gister weer bij een andere cliënt. Ze wil haar angst voor het verlies van haar relatie het liefst onder het vloerkleed stoppen. Dit met het idee dat als we het er maar niet over hebben het er niet is. Aan haar hele houding was te zien dat haar hoofd en hart er vol mee zat. Ik nodigde haar uit haar angst naar haar vriend uit te spreken en zag weer hoe spannend het is om die pijn zichtbaar te maken. Angst toelaten voelt als een pad volgen dat mogelijk naar de afgrond leidt. Maar ze deed het! Ze zei: ‘Ik ben bang’ en daarna voelde ze ruimte en zachtheid.
Angst is net zo belangrijk in het leven als vertrouwen. Gevoelens (negatief én positief) vertellen je iets over jezelf. Gevoelens zijn er niet om jezelf in te verliezen maar om jezelf door te bekrachtigen. Het zijn de gedachten over je gevoelens die je mee kunnen sleuren in de diepte. Door met je lichaam in gesprek te gaan, voorbij de manipulatie van de geest, kun je in de realiteit blijven. Je moet een drempel over en je ongemakkelijk voelen. Daar is lef voor nodig.
Het is 5:48 uur. Ik voel me weer rustiger en loop naar mijn bed. Ik heb naar mijn lichaam geluisterd en mijn angst heeft me vertelt wat ik belangrijk vind. Angst blijkt toch een goed raadgever te zijn.
0 Reacties