Ik ging staan in de Barteljorisstraat in Haarlem en opende mijn armen, nog zonder geld ervoor te vragen. Een eerste knuffel. Dat gaf een goed gevoel. Ik haalde het bordje €1 euro erbij. Een vrouw liep langs en zei dat een knuffel gratis moest zijn. “Ik werk al jaren met kinderen voor weinig geld en dat doe ik vanuit mijn hart. Liever liefdewerk dan alleen een goed gevulde beurs.” Het was pijnlijk haar dit te horen zeggen want ik zag mezelf in haar ogen. Ik deel ook vol overtuiging mijn professionele liefde (als knuffeldokter en als haptotherapeut) omdat dit mijn talent is. En vraag en krijg er te weinig financiële waardering voor.
Zonder eurobordje gaf ik vervolgens een man een knuffel en vroeg hem, mezelf bemoedigend toesprekend, wat hij het waard vond. Verrast keek hij op en dacht na. Ik lichtte toe waarom ik dit hem vroeg. Hij voelde in zijn zak en gaf mij 5 euro. Normaal gesproken had hij nooit contant geld bij zich voegde hij toe. Wow! Ik was verguld dat ik het durfde te vragen en hij mij dit gaf. Later op de dag belde hij mij op om te zeggen dat zo’n knuffel eigenlijk onbetaalbaar is…
Een aantal mensen die een knuffel kregen begreep waarom ik er geld voor vroeg en betaalden vanuit hun hart. Maar niet iedereen vroeg ik om geld omdat ik dat even niet durfde. Een andere vrouw had mijn bordje van 100 euro niet gezien en vond, toen ik dat benoemde, dat het gratis moest zijn. Ik besloot haar toch een knuffel te geven. Dat voelde voor mij niet goed. Ik was mezelf niet trouw. Een vrouw had niet meer dan 85 cent bij zich en een open houding. Hoewel het minder was dan ik vroeg voelde de knuffel bij haar wél gelijkwaardig. Eén vrouw zei dat ze zich nooit liet stoppen voor zoiets maar ze was geraakt door mijn vrolijke en uitnodigende uitstraling. “Knuffelen is niets voor mij maar dat je me hebt laten stoppen is al bijzonder.”
Conclusie: een knuffel is te verkopen en het gaf me nog steeds een goed gevoel! Heel wat mensen zijn bereid er een euro voor te betalen als ik om 1 euro vroeg. Als ik zonder bord achteraf vroeg wat het waard was, betaalden mensen meer dan 1 euro. Maar om die vraag te stellen moest ik wel elke keer zelf een drempel over. 100 euro kreeg ik niet; wel een aantal nadenkende en soms verontwaardigde gezichten. Dit experiment heeft me ook duidelijk gemaakt dat om mijn eigenwaarde te voelen ik 5 stappen moet nemen. Deze 5 stappen kun je toepassen op alle drempels die je wilt nemen. Bijvoorbeeld bij het op iemand afstappen die je leuk vindt. Het bespreken van een spannend onderwerp in je relatie of met je leidinggevende. Ga het experiment aan en je krijgt vanzelf het antwoord dat je nodig hebt!
De worsteling tussen het verlangen om bijzondere gevoelservaringen te delen en mijn onzekerheid over dat…
Ik sta helemaal ten dienste van het geluk van een ander. Ik kan heel hard…