Ik kom thuis voor de lunch. Mijn vrouw is thuis, in haar extremely casual outfit waar ze zo blij van wordt. Terwijl we onze soepjes eten, ik tomatensoep, zij erwtensoep, zeg ik: “Ik wil tijdens een training voor stellen graag mijn verhaal vertellen, maar ik kan niet op de goede woorden komen. Mijn woorden schieten tekort.”
Ze vraagt: “Waarom wil je de training geven?”. Ik vertel omdat ik geliefden weer in verbinding wil brengen met elkaar. Ik wil hen de ervaring geven elkaar te voelen, precies zoals ze dat in het begin van hun relatie hebben gevoeld. Het gevoel van verbondenheid wil ik weer tevoorschijn halen. Zoals bij een stel die ik voor de lunch begeleidde. De weerstand van de vrouw verdween toen haar man haar liefdevol door haar haren streek en haar gezicht streelde. De tranen liepen over haar wangen, van herkenning en ook van gemis.
“Wat betekent dit verhaal voor jou”, vroeg mijn vrouw. Toen rolde de tranen over míjn wangen. Ik voel, en heb geen woorden voor mijn gevoel. Ik zeg: “Ik heb er geen woorden voor. Het is een gevoel van een pre-verbale tijd.” Het voert me terug naar de fase in mijn leven dat ik nog geen taal tot mijn beschikking had. Daar waar ik alleen met lichaamstaal kon communiceren. Het is een taal waarin ik ben opgevoed, waarmee ik me met anderen heb leren verbinden. Meer dan met woorden. Bovendien ben ik introvert. En dat betekent dat ik eerst naar binnen ga voordat ik met de juiste woorden naar buiten kom.
Nu ik dit verhaal opschrijf komen de woorden. Gevoelswoorden komen even later dus, wat ik ook zo vaak bij clienten ervaar. Ik voelde onmacht omdat ik graag wil overbrengen waar ik in geloof, maar wat niet lukt omdat mijn woorden tekortschieten. Een gevoel dat ik al zo vaak heb gevoeld. Ook voelde ik trots en dankbaarheid omdat ik juist dankzij non-verbale communicatie, zoals aanraking, onmacht bij stellen omzet naar een nieuw vermogen tot verbinden.
0 Reacties